Τις προάλλες βρέθηκα κολλημένη για αρκετή ώρα στην πρωινή κίνηση. Όπως κάνει οποιοσδήποτε βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση, άρχισα να παρατηρώ τους ανθρώπους στο πεζοδρόμιο.
Είδα πάλι αυτόν τον μπαμπά με την κόρη που περίμεναν, όπως κάθε πρωί, σε ένα συγκεκριμένη σημείο το σχολικό. Καθημερινά η ίδια εικόνα: Ο μπαμπάς, φορώντας ακουστικά, με το βλέμμα καρφωμένο στην οθόνη του κινητού. Η μικρή να κόβει βόλτες αριστερά-δεξιά ή να κάθεται βαριεστημένα σε ένα πεζουλάκι. Καμία επικοινωνία μεταξύ τους –καμία από τις μέρες που έχει τύχει να τους «πετύχω».
Με ευαισθητοποιεί ιδιαίτερα αυτή η εικόνα, ίσως γιατί έχω υπάρξει ένοχη κι εγώ. Ίσως γιατί αρκετές φορές έχω ακούσει την κόρη μου να λέει «Ωραία… η μαμά και ο μπαμπάς κολλημένοι στο κινητό!». Ίσως, γιατί κι εμένα με ενοχλεί τρομερά να βρίσκομαι με κάποιον δικό μου στον ίδιο χώρο (βλέπε: μπαμπάς), κι αυτός να «χαζεύει» για ώρα στο κινητό του. Τα smartphones που μας δίνουν διαρκή πρόσβαση τόσο στα emails μας όσο και στα social media, μας έκαναν μεγάλη ζημιά. Στο χέρι μας, όμως, είναι να τα απενεργοποιούμε. Τουλάχιστον, τις στιγμές που οφείλουμε να κοιτάζουμε τον άλλον στα μάτια. Τις στιγμές που έχει ανάγκη από την αμέριστη προσοχή μας. Στιγμές, όπως…
Η ώρα που επιστρέφετε στο σπίτι, μετά τη δουλειά
Αρκεί να ακούσει το ασανσέρ να ανεβαίνει, για να σηκωθεί και να τρέξει προς την πόρτα. Φανταστείτε, λοιπόν, την απογοήτευσή του όταν εσείς μπαίνετε μιλώντας στο κινητό και απλά κάνοντας ένα νεύμα για «γεια». Το παιδί σας έχει να σας δει όλη μέρα, σας περιμένει πώς και πώς, ετοιμάζεται να πηδήξει στην αγκαλιά σας και -στο μυαλό του, τουλάχιστον- εσείς απλά αδιαφορείτε, αντιμετωπίζοντάς τον όπως π.χ. έναν συνάδελφο, το πρωί που μπαίνετε στο γραφείο. Αναμφισβήτητα, κάποιες φορές το τηλεφώνημα μπορεί να είναι σημαντικό. Παραμείνετε στο αμάξι, τότε, μέχρι να το ολοκληρώσετε. Είναι προτιμότερο να αργήσετε 10 λεπτά να μπείτε στο σπίτι, από το να μπείτε σαν ξένος. Γιατί σε λίγο καιρό, αν συνεχίσετε έτσι, σαν ξένο θα σας αντιμετωπίζει και το παιδί σας…
Η ώρα του φαγητού
Η ιερή ώρα του φαγητού –η ώρα που κάποτε αποτελούσε τη μοναδική ουσιαστική στιγμή επικοινωνίας στην οικογένεια, κατά την οποία όλοι μοιράζονταν τα καλά και τα κακά νέα της ημέρας. Η ώρα που -μεταξύ μας- αν χτυπήσει το σταθερό, ούτε που κάνετε τον κόπο να σηκωθείτε, αλλά το κινητό βρίσκεται στρατηγικά τοποθετημένο δίπλα στο πιρούνι σας. Ε, αυτή την ώρα, αφήστε το «ρημάδι» στο σαλόνι και μάλιστα θέτοντάς το σε λειτουργία «αθόρυβο». Πείτε δυο κουβέντες με την οικογένειά σας -ο χρόνος που περνάτε μαζί τους είναι ελάχιστος- και απολαύστε τόσο το φαγητό όσο και την παρέα τους. Πάνω από όλα, όμως, γίνετε το καλό παράδειγμα για το παιδί σας, που σε λίγα χρόνια θα κρύβεται πίσω από το δικό του κινητό.
Η ώρα της διαδρομής, στο αμάξι
Η ώρα αυτή σας δίνει την ιδανική ευκαιρία να ξεκινήσετε μια συζήτηση με το παιδί σας, γιατί πολύ απλά, δεν έχετε τίποτα καλύτερο να κάνετε. Μια απλή συζήτηση του τύπου «Πώς πέρασες τη μέρα σου;», μπορεί να εξελιχθεί σε μια μεγάλη αποκάλυψη ή μία σημαντική ανακοίνωση και να καταλήξει σε καραόκε τραγούδια που τόσο πολύ σας διασκεδάζουν! Ο χρόνος αυτός είναι πολύτιμος έστω και σημειολογικά: Είστε μόνο εσείς με το παιδί, προστατευμένοι στο δικό σας καταφύγιο-αυτοκίνητο, και ο έξω κόσμος δεν μπορεί να σας επηρεάσει. Το παιδί νιώθει ασφάλεια μαζί σας και ίσως του είναι πιο εύκολο τότε να ξεκινήσει μια «δύσκολη» κουβέντα.
Η ώρα του ύπνου
Είναι αδιανόητο το ότι κάποιοι γονείς καληνυχτίζουν το παιδί τους, κρατώντας το κινητό τους στο ένα χέρι. Ακόμα χειρότερο το ότι υπόσχονται να το καληνυχτίσουν αργότερα, γιατί εκείνη τώρα διαβάζουν κάποιο σημαντικό mail της δουλειάς ή κοινοποιούν μία αστεία ατάκα στο Facebook. Πρόκειται για το παιδάκι μας! Για το γλυκό μας πλασματάκι που είχαμε την ευλογία να περάσουμε μία ακόμα ημέρα μαζί του. Που, ενώ δεν θέλει καθόλου να πάει μόνο του για ύπνο, καταφέρνει να τιθασεύσει τις ανάγκες του και να κατευθυνθεί με αργά βήματα στο κρεβατάκι του. Που αύριο θα είναι μία μέρα μεγαλύτερο, θα κάνει ένα ακόμα βήμα μακριά μας. Κι εμείς, οι μεγάλοι και τρανοί, δεν μπορούμε να τιθασεύσουμε ούτε το ίδιο μας το χέρι, να αφήσει το κινητό στην άκρη!
Η ώρα της ταινίας, αγκαλιά στον καναπέ
Όσο επιφανειακό κι αν ακούγεται, από τις πιο ευτυχισμένες, χαλαρές και ουσιαστικές στιγμές για το παιδί μας μέσα στη μέρα, είναι το να παρακολουθεί μαζί μας την αγαπημένη του σειρά ή ταινία. Με τον τόσο απλό αυτόν τρόπο δείχνουμε στο παιδί μας ότι ενδιαφερόμαστε πραγματικά για αυτά που του αρέσουν και ότι απολαμβάνουμε εξίσου την παρέα του, μαζί με τη μυρωδιά του κεφαλιού του, όταν ξαπλώνει στην αγκαλιά μας. Είναι τόσο πολύτιμες οι στιγμές αυτές –μην τις προσπερνάτε!
Η ώρα που -κανονικά- θα έπρεπε να παρακολουθείτε το παιδί σας
Σε περίπτωση που δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα, όσο κι αν έχουν εξελιχθεί τα smartphones, κανένα τεχνολογικό μέσο δεν μπορεί ακόμα να μας αντικαταστήσει. Όταν λοιπόν, παρακολουθούμε τον ποδοσφαιρικό αγώνα του γιου μας, όταν παραβρισκόμαστε στην θεατρική παράσταση της κόρης μας, όταν μας έχουν καλέσει στο σχολείο για ενημέρωση γονιών, όταν ο παιδίατρος εξετάζει το παιδί μας… οφείλουμε να είμαστε πραγματικά εκεί. Κάποια από αυτές τις στιγμές, το παιδί μας θα αναζητήσει όχι απλά την παρουσία μας, αλλά το βλέμμα μας. Θα θελήσει να εισπράξει έτσι την επιβεβαίωση, τον θαυμασμό, το κουράγιο μας. «Με είδες μαμά;», θα μας ρωτήσει στο τέλος. Και τότε θα αναγκαστούμε να σκύψουμε το κεφάλι προς τα κάτω.
Πηγή: mama365.gr