«Τα 14 καλύτερα ελληνικά νησιά» παρουσιάζει σε κείμενό της στη σελίδα τουConde Nast Traveller η Ρέιτσελ Χάουαρντ, η οποία χαρακτηρίζεται ως «τακτική ταξιδιώτης» στα νησιά.
Ύδρα: «Ποιος νοιάζεται που καλά καλά δεν υπάρχουν παραλίες; Μπορείς πάντα να βρεις έναν βράχο για να βουτήξεις στα πιο καθαρά νερά του κόσμου».
Κέρκυρα: «Η κοσμοπολίτικη πρωτεύουσα είναι μια γοητευτική συνάντηση βενετικών, βρετανικών και γαλλικών αποικιακών επιρροών»
Μύκονος: «Προσελκύει γκλαμουράτους ηδονιστές από τη δεκαετία του 1960»
Κεφαλονιά: «Το “Μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι έφερε την Κεφαλονιά στο προσκήνιο το 2001. Το τοπίο εξακολουθεί να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες»
Σαντορίνη: «Μια ηφαιστειακή έκρηξη ανατίναξε την καρδιά της Σαντορίνης πριν 3.500 χρόνια, αφήνοντας πίσω παραλίες με μαύρη άμμο, κατακόρυφα βράχια σε ψυχεδελικές αποχρώσεις και φήμες για την Ατλαντίδα».
Ζάκυνθος: «Έχει αποτινάξει τη φήμη της ως προορισμός για άντρες που κάνουν tour (αρκεί να αποφύγετε τον Λαγανά), παρουσιάζοντας τον εαυτό της ως το πιο πράσινο νησί της Ελλάδας»
Κρήτη: «Αρχαία ερείπια, χιονισμένες κορυφές και αμέτρητες παραλίες. Ο ήλιος είναι εγγυημένος όλον τον χρόνο, αλλά ειδικά η άνοιξη είναι πανέμορφη»
Ρόδος: «Όταν ο συγγραφέας Λόρενς Ντουρέλ έφτασε στη Ρόδο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, βρήκε ένα νησί κατεστραμμένο από αιώνες σταυροφόρων και κατακτηρών. Όπως ο πεσμένος Κολοσσός, ήταν μια “Ρόδος σπασμένη σε ένα εκατομμύριο κομμάτια, που περίμενε να ξαναχτιστεί”. Έκτοτε η Ρόδος έχει επανεφεύρει τον εαυτό της ως ένας από τους κορυφαίους προορισμούς της Ελλάδας»
Σύμη: «Η μικρή Σύμη έχει το πιο όμορφο λιμάνι στην Ελλάδα»
Νάξος: «Δεν είναι να απορεί κανείς που ο Ηρόδοτος περιέγραψε τη Νάξο ως “το πιο ευτυχισμένο από τα νησιά”»
Τήνος: «Έχει πάνω από 50 νησιά, και το καθένα ανταγωνίζεται τα άλλα για τον τίτλο του ομορφότερου όλων»
Άνδρος: «Αντίθετα με τους κατάξερους γείτονές της στις Κυκλάδες, η Άνδρος έχει εντυπωσιακά πλούσια βλάστηση. Οι αρχαίοι Έλληνες την έλεγαν Υδρούσα, λόγω των πολλών καταρρακτών και πηγών της»
Σίφνος: «Οφείλει τη φήμη της στη γαστρονομία στον Νικόλα Τσελεμεντέ, που έγραψε το πρώτο ελληνικό βιβλίο μαγειρικής το 1910. Ξεχάστε το σουβλάκι και τον μουσακά: Εδώ οι ρεβυθοκροκέτες και η καβουρντισμένη κάππαρη είναι σταθερές στις ταβέρνες»
Αστυπάλαια: «Μια αναδρομή σε πιο χαλαρούς, αργούς και στοιχειώδεις τρόπους ζωής, είναι εξαιρετικά ευπρόσιτη (πτήσεις μιας ώρας ημερησίως από την Αθήνα)»
Πάτμος: «Έχει μια απροσδιόριστη je ne sais quoi– έναν εξώκοσμο χαρακτήρα που πηγάζει από το μεσαιωνικό μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη»
Πηγή: huffingtonpost.gr