Η παρουσιάστρια δεν κατάφερε να συγκρατήσει τα δάκρυά της από την εξομολόγησή του.
Στο «Break» με την Βάσω Λασκαράκη βρέθηκε καλεσμένος ο Μιχάλης Σαράντης και μεταξύ άλλων ο ηθοποιός αναφέρθηκε στην σημαντική απώλεια των γονιών του, την μελαγχολία που αισθανόταν στην εφηβεία και τον θάνατο που βρισκόταν σαν παρέα πλάι του από νωρίς.
«Πώς θα μιλήσεις στην κόρη σου για τους γονείς σου; Τι θα της πεις για την μαμά και τον μπαμπά σου;», ήταν η ερώτηση της παρουσιάστριας και ακολούθησε η εξομολόγηση του ηθοποιού:
«Δεν ξέρω ακόμα… Θα της βάλω μάλλον καμιά κασέτα να τους δει. Δεν ξέρω, γιατί δεν ξέρω και γω τι να πω για τους γονείς μου. Είναι τόσο έντονη η παρουσία τους εν τη απουσία τους που είναι όλα αυτά που έχουμε ζήσει σαν μια μνήμη, η οποία όμως είναι δίπλα. Δεν είναι μπλερ. Ξέρεις, είναι εδώ αλλά δεν είναι.
Είναι τρομακτικό και πολύ λυπηρό αλλά δεν ξέρω τι να της πω. Αφού είναι εδώ, κάπου είναι. Κατ’ αρχάς είναι πάνω της, στο πρόσωπο της.
Ο μπαμπάς μου αρρώστησε όταν ήμουν εγώ 22 χρονών και τώρα είμαι 38. Δηλαδή υπήρχε μια διάρκεια στο σπίτι στην οποία ταλαιπωριόμασταν και εμείς αλλά και οι άνθρωποι που ταλαιπωριόντουσαν πραγματικά. Δεν μπορώ να πω πως έχει καταγραφεί αυτή η περίοδος, γιατί είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Δηλαδή ο μπαμπάς συνήθλε, μετά ξαναρρώστησε, μετά ξανασυνήθλε, μετά αρρώστησε η μαμά, μετά «έφυγαν» άλλοι άνθρωποι από το σόι μας. Είμασταν άτυχοι γιατί έφυγαν οι γονείς μας πολύ νέοι αλλά όλο αυτό, εν τέλει, μπορείς να το μετασχηματίσεις σε κάτι πιο φωτεινό με την έννοια ότι μπορείς να αντιληφθείς ότι πρέπει να απολαμβάνεις όντως την κάθε σου μέρα και την κάθε σου στιγμή γιατί μπορεί να μην υπάρξει επόμενη.
Την εφηβεία δεν την πάλευα και… καθόμουν και έλεγα ότι «δεν την παλεύω». Τι να κάνω; Ήμουν μελαγχολικός. Επίσης, έχασα τον κολλητό μου στην έκτη δημοτικού οπότε εκ των πραγμάτων όλο αυτό το πράγμα του θανάτου είναι παρέα μου από πολύ νωρίς
Το αντιλαμβάνομαι όμως ως κάποιο σήμα που μου έχει δοθεί με την έννοια του «ρούφα κάθε ημέρα, κοίτα να αγαπάς και να παίρνεις αγάπη». Τώρα έχω και την κόρη μου οπότε έχει έρθει όλο το φως μαζεμένο πίσω. Γι’ αυτό, λοιπόν, η εφηβεία ήταν κάπως μελαγχολική γιατί δεν είναι μια κανονική ηλικία για να αρχίσεις να σκέφτεσαι τι σημαίνει τέλος αλλά και ποια ηλικία είναι;»